Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ballistae N F

  • 1 ballista

    ballista, large military engine for throwing stones and missiles

    Latin-English dictionary > ballista

  • 2 ballista [1]

    1. ballista (bālista), ae, f. (βάλλω), I) eine große, bogenartige, mit Stricken und Sehnen gespannte Kriegsmaschine, mit der Steinmassen u. andere Geschosse fortgeschleudert wurden, Schleudermaschine, Wurfmaschine, Ballista (urspr. versch. von catapulta, die mehr Pfeile abschoß, später aber oft mit derselben verwechselt; vgl. Vitr. 10, 11 u. 12. Amm. 23, 4. § 1–3), ballistae lapidum et reliqua tormenta telorum eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, Cic.: asseres cuspidibus praefixi maximis ballistis missi, Caes.: porta ballistis scorpionibusque instructa, Liv.: catapultas ballistasque eo congerere, Liv.: saxa excutere ballistis, Tac.: ballistarum tormentis undique peti, Val. Max.: ballistis tormentisque ut oppidum aliquod expugnata serpens, Plin.: serpens ballistis atque catapultis diu oppugnatus, Gell. – meton., das Wurfgeschoß, der Wurfstein, ballistae quattuor talentariae (fünfzig Pfund schwere), Sisenn. fr. 92 ( bei Non. 555, 26): centenarias (hundert Pfund schwere) iactare ballistas, Lucil. sat. 28, 42: ballista ut iacitur, Plaut. trin. 668: ballista missa, Auct. b. Hisp. 13, 7: contorta ballista, Amm. 19, 1, 7. – II) übtr.: iam infortuni intenta ballistast probe, Plaut. Poen. 201: u. so Plaut. Bacch. 709. – / Die Schreibung ballista ist die der meisten guten Hdschrn. u. Ausgg.; vgl. Brambach Hilfsb. S. 27 u. (für Livius) Drak. Liv. 26, 6, 4. – Nbf. ballistra, Cassiodor. (Martyr.) de orthogr. (VII) 173, 1.

    lateinisch-deutsches > ballista [1]

  • 3 centenarius

    centēnārĭus, a, um [centenus] au nombre de cent, composé de cent.    - centenarii, ōrum, m.: les centeniers.    - centuriones, qui nunc centenarii dicuntur, Veg. Mil. 2: les centurions, que l'on appelle à présent centeniers.    - centenariae ballistae, Lucil. ap. Non. p. 555, 25: ballistes qui lancent des poids de cent livres.    - centenariae basilicae, Capitol. Gord. 32: basiliques de cent pieds de long.    - centenariae rosae, Tert. Cor. Mil. 14: roses à cent feuilles.    - centenarius libertus, Dig. 37, 14, 16: affranchi qui a cent mille sesterces.    - centenariae cenae, Paul. ex Fest.: repas de cent as.    - centenariae cenae, Tert. Apol. 7: repas de cent mille sesterces.
    * * *
    centēnārĭus, a, um [centenus] au nombre de cent, composé de cent.    - centenarii, ōrum, m.: les centeniers.    - centuriones, qui nunc centenarii dicuntur, Veg. Mil. 2: les centurions, que l'on appelle à présent centeniers.    - centenariae ballistae, Lucil. ap. Non. p. 555, 25: ballistes qui lancent des poids de cent livres.    - centenariae basilicae, Capitol. Gord. 32: basiliques de cent pieds de long.    - centenariae rosae, Tert. Cor. Mil. 14: roses à cent feuilles.    - centenarius libertus, Dig. 37, 14, 16: affranchi qui a cent mille sesterces.    - centenariae cenae, Paul. ex Fest.: repas de cent as.    - centenariae cenae, Tert. Apol. 7: repas de cent mille sesterces.
    * * *
        Centenaria pondera. Plin. Pesant cent livres.
    \
        Centenarius numerus gregum. Varro. Troupeau de cent chefs.

    Dictionarium latinogallicum > centenarius

  • 4 ballista

    1. ballista (bālista), ae, f. (βάλλω), I) eine große, bogenartige, mit Stricken und Sehnen gespannte Kriegsmaschine, mit der Steinmassen u. andere Geschosse fortgeschleudert wurden, Schleudermaschine, Wurfmaschine, Ballista (urspr. versch. von catapulta, die mehr Pfeile abschoß, später aber oft mit derselben verwechselt; vgl. Vitr. 10, 11 u. 12. Amm. 23, 4. § 1-3), ballistae lapidum et reliqua tormenta telorum eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, Cic.: asseres cuspidibus praefixi maximis ballistis missi, Caes.: porta ballistis scorpionibusque instructa, Liv.: catapultas ballistasque eo congerere, Liv.: saxa excutere ballistis, Tac.: ballistarum tormentis undique peti, Val. Max.: ballistis tormentisque ut oppidum aliquod expugnata serpens, Plin.: serpens ballistis atque catapultis diu oppugnatus, Gell. – meton., das Wurfgeschoß, der Wurfstein, ballistae quattuor talentariae (fünfzig Pfund schwere), Sisenn. fr. 92 ( bei Non. 555, 26): centenarias (hundert Pfund schwere) iactare ballistas, Lucil. sat. 28, 42: ballista ut iacitur, Plaut. trin. 668: ballista missa, Auct. b. Hisp. 13, 7: contorta ballista, Amm. 19, 1, 7. – II) übtr.: iam infortuni intenta ballistast probe, Plaut. Poen. 201: u. so Plaut. Bacch. 709. – Die Schreibung ballista ist die der meisten guten Hdschrn. u. Ausgg.; vgl.
    ————
    Brambach Hilfsb. S. 27 u. (für Livius) Drak. Liv. 26, 6, 4. – Nbf. ballistra, Cassiodor. (Martyr.) de orthogr. (VII) 173, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ballista

  • 5 centenarius

    Латинско-русский словарь > centenarius

  • 6 tormentum

    ī n. [ torqueo ]
    1) метательная машина, преим. catapulta и ballista ( ballistae lapidum et reliqua tormenta C)
    3) ворот, кабестан
    5) каток (для белья) Sen
    6) кручёная верёвка, канат
    7) оковы (t. ferreum Pl)
    9) пытка, мучение (cruciatūs et tormenta pati PJ; tormenta vel praemia Ap); страдание, боль ( pectoris T)

    Латинско-русский словарь > tormentum

  • 7 centenarius

    centēnārius, a, um (centenus), hundert enthaltend, aus hundert bestehend, numerus, Varr. LL. u. Augustin.: grex, Varr.: pondera, Hundertpfundgewichte, Zentner, Plin.: ballistae, hundertpfündige Schleudersteine, Lucil. fr.: rosa, die Zentifolie, Tert.: fistula, deren Blech vor der Krümmung hundert Zoll breit war, Vitr. u. Frontin.: formae, Geldformen im Werte von 100 Goldstücken, Lampr.: infantes centenarii, mit 100 Armen oder Köpfen, Arnob. 2, 75: vir centenarius evasit, wurde ein hundertjähriger, Ps. Apul. herb. 100, 1: so auch centenario contiguus, beinahe hundert Jahre alt, Amm. 24, 1, 10: centenariam transgredi aetatem, über 100 Jahre alt werden, Hier. ep. 10, 1: cena, für hundert Asse, Paul. ex Fest. u. Tert.: libertus, der hunderttausend Sesterze besitzt, ICt.: procurator, der hunderttausend Sesterze Gehalt hat, Inschr. in den Berliner Sitzungsber. 1905. S. 945. – subst., a) centēnārium, ī, n. (sc. pondus), das Hundertpfundgewicht, der Zentner, Isid. 16, 25, 4. – b) centēnāriī, ōrum, m., α) Beamte, die hunderttausend Sesterze Gehalt haben, Cod. Iust. 10, 19, 1. – β) = centuriones, Veget. mil. 2, 8 u. 13.

    lateinisch-deutsches > centenarius

  • 8 dispositio

    dispositio, ōnis, f. (dispono), a) als milit. t. t., die taktische Aufstellung, Veget. mil. 3, 26. Amm. 24, 6, 9. Firm. math. 8, 20. p. 237, 41. – b) als t. t. der Baukunst, die Anordnung, Anlage, Stellung, Einrichtung, Einteilung, Vitr. 1, 2, 1. Sen. de tranqu. an. 10, 4: locorum, Vitr. 1, 3, 2: locorum ad usum publicum, Vitr. 1, 3, 1: columnarum, Säulenstellung, Vitr. 3, 3, 9: fastigiorum, Vitr. 5, 1, 10: Plur. aedium sacrarum dispositiones, Vitr. 7. praef. § 16: camerarum dispositiones, Vitr. 7, 2, 2. – c) als rhet. t. t., das Ordnen und Verteilen des Stoffs, die kunstgerechte Anordnung, Cornif. rhet. 1, 2, 3 u.a. Cic. de inv. 1, 7, 9. Quint. 3, 3, 2. – d) übh. die Anordnung (Ordnung), Einrichtung, Verteilung, siderum disp., Vitr. 9, 6, 1: verborum elegans disp., Vitr. 5. praef. 1: utilis disp. (patrimonii), Verwaltung, Schol. Iuven. 3, 360: mutare vitae disp. (Lebensordnung), Sen. de ira 1, 6, 2: Plur., temporum dispositiones, Sen. ep. 122, 18: epularum dispositiones, Apul. met. 2, 15. – e) die im Heer u. Staat getroffene Anordnung, Einrichtung, Verfügung, Bestimmung, Ballistae, Valer. imp. b. Treb. Poll. XXX tyr. 18, 5: disp. Romana, Heereseinrichtung, Capit. Gord. 29, 2: tempestiva (zeitgemäße), Amm. 16, 12. § 12: cuius viri tanta in re publica dispositio fuit, ut etc., hatte die Einrichtung getroffen, daß usw., Capit. Gord. 28, 2: Plur., Capit. Maxim. duo. 9, 8. Vopisc. Aurel. 47, 9. Sidon. epist. 5, 7, 3: dispositiones vestrae clementiae, Veget. mil. 4. praef. § 5: dispositiones dei, Interpr. Iren. 1, 10, 1.

    lateinisch-deutsches > dispositio

  • 9 humilis

    humilis, e (humus), niedrig, I) eig.: a) niedrig im Ggstz. zum Hohen (Ggstz. procerus [langgewachsen], altus, celsus), arbusculae, Varro: ara, Val. Flacc.: Italia, Verg.: avis volat humilis, Verg.: munitio humilior, Caes.: arbores et vites et quae sunt humiliora, Cic.: solum humillimum, Iustin.: n. pl. subst., ballistae in humiliora ex supernis valentes, die von oben herab nach der Tiefe wirkten, Amm. – v. der Statur, dem Wuchs, niedrig, klein, corpusculum, Sen.: staturā esse humili et corpore exiguo, Nep.: brevi atque humili corpore homines, Gell.: quorum neminem adeo humilem esse, ut etc., Curt. – humiles Cleonae, das kleine, winzige, Ov. – b) niedrig, flach im Ggstz. zum Tiefen (Ggstz. altus), fossa, Verg. u. Tac.: radix insulae, flacher, seichter Grund, Plin. ep. – II) übtr.: A) dem Stande, dem Range, dem Ansehen usw. nach niedrig, gering, tiefgestellt (Ggstz. honestus, opulentus), a) v. Pers.u. deren Stand: humilibus parentibus natus, Cic.: admodum humili loco natus, Val. Max.: humili fortunā ortus, Liv.: humillimae sortis homo, Liv. epit.: humillimo loco natus, Aur. Vict.: humillimus de plebe, Liv.: quis apparitor tam humilis etc., Cic. – subst., humilis, is, m., ein Geringer, Hor., Quint. u.a.: u. so Compar. humilior, Quint.: u. im Plur., humiles, Ggstz. non improbi, Cic., Ggstz. honesti, Quint., Ggstz. sublimes, Phaedr.: u. im Compar. humiliores (Ggstz. superiores), Quint. – und dem Ansehen. der Macht nach unbedeutend, schwach (Ggstz. opulentus, potens), Cic. u.a.: civitas, Caes.: alqm humiliorem redigere, Caes.: quos et quam humiles accepisset, wie u. in welchem Zustande der Erniedrigung er sie getroffen hätte, Caes.: subst., ex humili potens princeps, Hor.: u. Plur. humiles, Ggstz. praepotentes, Val. Max.: humiliores, Ggstz. opulentiores, Hirt. b. G. – u. in bezug auf Verdienste tiefstehend, unansehnlich (Ggstz. amplus), homines humiles (Ggstz. amplissimi viri), Balb. et Opp. in Cic. ep. – u. in bezug auf innere Vorzüge, mihi quidem videntur homines, cum multis rebus humiliores et infirmiores sint (tiefer stehen u. schwächer sind), hac re maxime bestiis praestare, quod loqui possunt, Cic. – u. vom Schriftsteller, in bezug auf die Behandlung des Stoffes alltäglich, gewöhnlich, Quint. 10, 1, 87. – b) v. lebl. Subjj. = niedrig, gering, alltäglich, unedel, vestitus, Nep.: ars, Cic.: curae humiles et sordidae, die niedrigen u. verächtlichen Sorgen (des alltäglichen Lebens), Plin. ep.: verbum h., alltägliches, unedles, Cic.: n. pl. subst., et obscena vitabimus et sordida et humilia (niedrige Ausdrücke), Quint. 8, 2, 2. – B) der Gemütsstimmung nach (= ταπεινός), a) niedergeschlagen, kleinmütig, verzagt, feig, humili animo (mit Kleinmut) ferre, Cic.: (consulum) humiles mentes, Cic. – b) unterwürfig, demütig, v. Bittenden od. deren Rede usw., non ego dedignor h. supplexque precari, Ov.: prece et obsecratione humili ac supplici uti, Cic.: orari humili et supplici oratione, Cic.: in humiles demissa preces, Claud. – c) unterwürfig, kriechend, knechtisch, neque nos simus tam humiles, ut, quae laudamus, inutilia credamus, Quint.: assentator humillimus, Vell. – C) v. der Darstellung = ohne höhern Aufschwung, niedrig (Ggstz. sublimis), oratio h. et abiecta, Cic.: demissus atque h. sermo, die bescheidene u. niedere Sprache des gewöhnlichen Lebens, Cic.: humillimum genus dicendi, Augustin. – n. pl. subst., sublimia humilibus miscere, erhabene Worte mit niedrigen, Quint. 8, 3, 60. – / Superl. gew. humillimus; doch vulg. auch humilissimus, Ps. Cypr. adv. Iud. 6.

    lateinisch-deutsches > humilis

  • 10 supernus

    supernus, a, um (super), oberhalb ( oben) befindlich, der obere, pars, Plin.: litora, Mela: Tusculum, hoch gelegen, Hor.: numen, die oberen (himmlischen) Mächte, Ov.: u. so gentes, die Götter, Sisenna fr.: aquilones, qui alti supernique sunt, hoch vom Himmel herabkommen, Gell. – neutr. subst., de superno, von oben her, *Vitr. 10, 16 (22), 10 Rose: so auch de supernis, Vitr. 10, 7 (12), 3: ballistae in humiliora ex supernis valentes, die von oben herab nach der Tiefe wirkten, Amm. 19, 7, 5: cum proclinior faciliorque iactus sit ex supernis in infima (von oben nach der Tiefe), quam ex infimis in superna, Gell. 9, 1, 2.

    lateinisch-deutsches > supernus

  • 11 centenarius

    centēnārius, a, um (centenus), hundert enthaltend, aus hundert bestehend, numerus, Varr. LL. u. Augustin.: grex, Varr.: pondera, Hundertpfundgewichte, Zentner, Plin.: ballistae, hundertpfündige Schleudersteine, Lucil. fr.: rosa, die Zentifolie, Tert.: fistula, deren Blech vor der Krümmung hundert Zoll breit war, Vitr. u. Frontin.: formae, Geldformen im Werte von 100 Goldstücken, Lampr.: infantes centenarii, mit 100 Armen oder Köpfen, Arnob. 2, 75: vir centenarius evasit, wurde ein hundertjähriger, Ps. Apul. herb. 100, 1: so auch centenario contiguus, beinahe hundert Jahre alt, Amm. 24, 1, 10: centenariam transgredi aetatem, über 100 Jahre alt werden, Hier. ep. 10, 1: cena, für hundert Asse, Paul. ex Fest. u. Tert.: libertus, der hunderttausend Sesterze besitzt, ICt.: procurator, der hunderttausend Sesterze Gehalt hat, Inschr. in den Berliner Sitzungsber. 1905. S. 945. – subst., a) centēnārium, ī, n. (sc. pondus), das Hundertpfundgewicht, der Zentner, Isid. 16, 25, 4. – b) centēnāriī, ōrum, m., α) Beamte, die hunderttausend Sesterze Gehalt haben, Cod. Iust. 10, 19, 1. – β) = centuriones, Veget. mil. 2, 8 u. 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > centenarius

  • 12 dispositio

    dispositio, ōnis, f. (dispono), a) als milit. t. t., die taktische Aufstellung, Veget. mil. 3, 26. Amm. 24, 6, 9. Firm. math. 8, 20. p. 237, 41. – b) als t. t. der Baukunst, die Anordnung, Anlage, Stellung, Einrichtung, Einteilung, Vitr. 1, 2, 1. Sen. de tranqu. an. 10, 4: locorum, Vitr. 1, 3, 2: locorum ad usum publicum, Vitr. 1, 3, 1: columnarum, Säulenstellung, Vitr. 3, 3, 9: fastigiorum, Vitr. 5, 1, 10: Plur. aedium sacrarum dispositiones, Vitr. 7. praef. § 16: camerarum dispositiones, Vitr. 7, 2, 2. – c) als rhet. t. t., das Ordnen und Verteilen des Stoffs, die kunstgerechte Anordnung, Cornif. rhet. 1, 2, 3 u.a. Cic. de inv. 1, 7, 9. Quint. 3, 3, 2. – d) übh. die Anordnung (Ordnung), Einrichtung, Verteilung, siderum disp., Vitr. 9, 6, 1: verborum elegans disp., Vitr. 5. praef. 1: utilis disp. (patrimonii), Verwaltung, Schol. Iuven. 3, 360: mutare vitae disp. (Lebensordnung), Sen. de ira 1, 6, 2: Plur., temporum dispositiones, Sen. ep. 122, 18: epularum dispositiones, Apul. met. 2, 15. – e) die im Heer u. Staat getroffene Anordnung, Einrichtung, Verfügung, Bestimmung, Ballistae, Valer. imp. b. Treb. Poll. XXX tyr. 18, 5: disp. Romana, Heereseinrichtung, Capit. Gord. 29, 2: tempestiva (zeitgemäße), Amm. 16, 12. § 12: cuius viri tanta in re publica dispositio fuit, ut etc., hatte die Einrichtung getroffen, daß usw., Capit. Gord. 28, 2: Plur.,
    ————
    Capit. Maxim. duo. 9, 8. Vopisc. Aurel. 47, 9. Sidon. epist. 5, 7, 3: dispositiones vestrae clementiae, Veget. mil. 4. praef. § 5: dispositiones dei, Interpr. Iren. 1, 10, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dispositio

  • 13 humilis

    humilis, e (humus), niedrig, I) eig.: a) niedrig im Ggstz. zum Hohen (Ggstz. procerus [langgewachsen], altus, celsus), arbusculae, Varro: ara, Val. Flacc.: Italia, Verg.: avis volat humilis, Verg.: munitio humilior, Caes.: arbores et vites et quae sunt humiliora, Cic.: solum humillimum, Iustin.: n. pl. subst., ballistae in humiliora ex supernis valentes, die von oben herab nach der Tiefe wirkten, Amm. – v. der Statur, dem Wuchs, niedrig, klein, corpusculum, Sen.: staturā esse humili et corpore exiguo, Nep.: brevi atque humili corpore homines, Gell.: quorum neminem adeo humilem esse, ut etc., Curt. – humiles Cleonae, das kleine, winzige, Ov. – b) niedrig, flach im Ggstz. zum Tiefen (Ggstz. altus), fossa, Verg. u. Tac.: radix insulae, flacher, seichter Grund, Plin. ep. – II) übtr.: A) dem Stande, dem Range, dem Ansehen usw. nach niedrig, gering, tiefgestellt (Ggstz. honestus, opulentus), a) v. Pers.u. deren Stand: humilibus parentibus natus, Cic.: admodum humili loco natus, Val. Max.: humili fortunā ortus, Liv.: humillimae sortis homo, Liv. epit.: humillimo loco natus, Aur. Vict.: humillimus de plebe, Liv.: quis apparitor tam humilis etc., Cic. – subst., humilis, is, m., ein Geringer, Hor., Quint. u.a.: u. so Compar. humilior, Quint.: u. im Plur., humiles, Ggstz. non improbi, Cic., Ggstz. honesti, Quint., Ggstz. sublimes,
    ————
    Phaedr.: u. im Compar. humiliores (Ggstz. superiores), Quint. – und dem Ansehen. der Macht nach unbedeutend, schwach (Ggstz. opulentus, potens), Cic. u.a.: civitas, Caes.: alqm humiliorem redigere, Caes.: quos et quam humiles accepisset, wie u. in welchem Zustande der Erniedrigung er sie getroffen hätte, Caes.: subst., ex humili potens princeps, Hor.: u. Plur. humiles, Ggstz. praepotentes, Val. Max.: humiliores, Ggstz. opulentiores, Hirt. b. G. – u. in bezug auf Verdienste tiefstehend, unansehnlich (Ggstz. amplus), homines humiles (Ggstz. amplissimi viri), Balb. et Opp. in Cic. ep. – u. in bezug auf innere Vorzüge, mihi quidem videntur homines, cum multis rebus humiliores et infirmiores sint (tiefer stehen u. schwächer sind), hac re maxime bestiis praestare, quod loqui possunt, Cic. – u. vom Schriftsteller, in bezug auf die Behandlung des Stoffes alltäglich, gewöhnlich, Quint. 10, 1, 87. – b) v. lebl. Subjj. = niedrig, gering, alltäglich, unedel, vestitus, Nep.: ars, Cic.: curae humiles et sordidae, die niedrigen u. verächtlichen Sorgen (des alltäglichen Lebens), Plin. ep.: verbum h., alltägliches, unedles, Cic.: n. pl. subst., et obscena vitabimus et sordida et humilia (niedrige Ausdrücke), Quint. 8, 2, 2. – B) der Gemütsstimmung nach (= ταπεινός), a) niedergeschlagen, kleinmütig, verzagt, feig, humili animo (mit Kleinmut) ferre, Cic.: (consulum) humiles mentes,
    ————
    Cic. – b) unterwürfig, demütig, v. Bittenden od. deren Rede usw., non ego dedignor h. supplexque precari, Ov.: prece et obsecratione humili ac supplici uti, Cic.: orari humili et supplici oratione, Cic.: in humiles demissa preces, Claud. – c) unterwürfig, kriechend, knechtisch, neque nos simus tam humiles, ut, quae laudamus, inutilia credamus, Quint.: assentator humillimus, Vell. – C) v. der Darstellung = ohne höhern Aufschwung, niedrig (Ggstz. sublimis), oratio h. et abiecta, Cic.: demissus atque h. sermo, die bescheidene u. niedere Sprache des gewöhnlichen Lebens, Cic.: humillimum genus dicendi, Augustin. – n. pl. subst., sublimia humilibus miscere, erhabene Worte mit niedrigen, Quint. 8, 3, 60. – Superl. gew. humillimus; doch vulg. auch humilissimus, Ps. Cypr. adv. Iud. 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > humilis

  • 14 supernus

    supernus, a, um (super), oberhalb ( oben) befindlich, der obere, pars, Plin.: litora, Mela: Tusculum, hoch gelegen, Hor.: numen, die oberen (himmlischen) Mächte, Ov.: u. so gentes, die Götter, Sisenna fr.: aquilones, qui alti supernique sunt, hoch vom Himmel herabkommen, Gell. – neutr. subst., de superno, von oben her, *Vitr. 10, 16 (22), 10 Rose: so auch de supernis, Vitr. 10, 7 (12), 3: ballistae in humiliora ex supernis valentes, die von oben herab nach der Tiefe wirkten, Amm. 19, 7, 5: cum proclinior faciliorque iactus sit ex supernis in infima (von oben nach der Tiefe), quam ex infimis in superna, Gell. 9, 1, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > supernus

  • 15 ballista

    1.
    ballista (better than balista; in Gloss. also ballistra), ae, f. [ballô], a lārge military engine, resembling a bow, stretched with cords and thongs, by which masses of stone and other missiles were thrown to a great distance; a machine for projectiles, the ballista (orig. diff. from catapulta, which was used for throwing arrows; but afterwards often interchanged with it; cf. Vitr. 10, 16-18; Veg. 4, 22): centenariae, throwing stones of a hundred pounds weight, Lucil. ap. Non. p. 555, 25: ballistae lapidum et reliqua tormenta telorum eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, *Cic. Tusc. 2, 24, 57; Caes. B. C. 2, 2; Liv. 24, 40, 15; 21, 11, 10; Tac. A. 12, 56; 15, 9; id. H. 3, 23; 3, 29; 4, 23; Gell. 7 (6), 3; Sil. 1, 334; Luc. 2, 686; Vulg. 1 Macc. 6, 20;

    6, 51.—Sportively: meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, umerus aries,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17. —For throwing other missiles, Caes. B. C. 2, 2; Luc. 2, 686; 3, 465.—
    II.
    Transf., the weapon thrown, a missile, Plaut. Trin. 3, 2, 42;

    Lucil. lib. XXVIII.: ballistas jactans centenarias. Sisenn. Hist. lib. IIII: ballistas quattuor talentarias,

    Non. p. 555, 24 sq. —
    III.
    Trop.:

    jam infortunii intenta ballista probe,

    an instrument, Plaut. Poen. 1, 1, 73; id. Bacch. 4, 4, 58.
    2.
    Ballista, ae, v. 2. Balista.

    Lewis & Short latin dictionary > ballista

  • 16 ballistra

    1.
    ballista (better than balista; in Gloss. also ballistra), ae, f. [ballô], a lārge military engine, resembling a bow, stretched with cords and thongs, by which masses of stone and other missiles were thrown to a great distance; a machine for projectiles, the ballista (orig. diff. from catapulta, which was used for throwing arrows; but afterwards often interchanged with it; cf. Vitr. 10, 16-18; Veg. 4, 22): centenariae, throwing stones of a hundred pounds weight, Lucil. ap. Non. p. 555, 25: ballistae lapidum et reliqua tormenta telorum eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, *Cic. Tusc. 2, 24, 57; Caes. B. C. 2, 2; Liv. 24, 40, 15; 21, 11, 10; Tac. A. 12, 56; 15, 9; id. H. 3, 23; 3, 29; 4, 23; Gell. 7 (6), 3; Sil. 1, 334; Luc. 2, 686; Vulg. 1 Macc. 6, 20;

    6, 51.—Sportively: meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, umerus aries,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17. —For throwing other missiles, Caes. B. C. 2, 2; Luc. 2, 686; 3, 465.—
    II.
    Transf., the weapon thrown, a missile, Plaut. Trin. 3, 2, 42;

    Lucil. lib. XXVIII.: ballistas jactans centenarias. Sisenn. Hist. lib. IIII: ballistas quattuor talentarias,

    Non. p. 555, 24 sq. —
    III.
    Trop.:

    jam infortunii intenta ballista probe,

    an instrument, Plaut. Poen. 1, 1, 73; id. Bacch. 4, 4, 58.
    2.
    Ballista, ae, v. 2. Balista.

    Lewis & Short latin dictionary > ballistra

  • 17 Centenarii

    centēnārĭus, a, um, adj. [centeni], consisting of a hundred, relating to a hundred:

    numerus,

    Varr. L. L. 5, § 86 Müll., p. 26 Bip.:

    grex,

    id. R. R. 2, 4, 22; 3, 6, 6:

    pondera,

    Plin. 7, 20, 19, § 83: ballistae, throwing stones weighing a hundred pounds, Lucil. ap. Non. p. 555, 25:

    fistula,

    of a hundred inches, Vitr. 8, 7; Front. Aquaed. 29; 62; Pall. Aug. 12:

    basilicae,

    a hundred feet long. Capitol. Gord. 32:

    rosae,

    i. e. hundred-leaved, Tert. Cor. Mil. 14:

    libertus,

    possessed of a hundred thousand sesterces, Dig. 37, 14, 16; cf. Just. Inst. 3, 8 2: cenae, of a hundred asses, Paul. ex Fest. p. 54 Müll.; cf. Tert. Apol. 7 (but in Ann. 2, p. 97 is to be read centimanos, acc. to Lachm. ad Lucr. 2, p. 107). —
    II.
    Subst.: Centēnārĭi, ōrum, m., = centuriones, Veg. Mil. 2, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Centenarii

  • 18 centenarius

    centēnārĭus, a, um, adj. [centeni], consisting of a hundred, relating to a hundred:

    numerus,

    Varr. L. L. 5, § 86 Müll., p. 26 Bip.:

    grex,

    id. R. R. 2, 4, 22; 3, 6, 6:

    pondera,

    Plin. 7, 20, 19, § 83: ballistae, throwing stones weighing a hundred pounds, Lucil. ap. Non. p. 555, 25:

    fistula,

    of a hundred inches, Vitr. 8, 7; Front. Aquaed. 29; 62; Pall. Aug. 12:

    basilicae,

    a hundred feet long. Capitol. Gord. 32:

    rosae,

    i. e. hundred-leaved, Tert. Cor. Mil. 14:

    libertus,

    possessed of a hundred thousand sesterces, Dig. 37, 14, 16; cf. Just. Inst. 3, 8 2: cenae, of a hundred asses, Paul. ex Fest. p. 54 Müll.; cf. Tert. Apol. 7 (but in Ann. 2, p. 97 is to be read centimanos, acc. to Lachm. ad Lucr. 2, p. 107). —
    II.
    Subst.: Centēnārĭi, ōrum, m., = centuriones, Veg. Mil. 2, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > centenarius

  • 19 singularius

    sĭngŭlārĭus, a, um, adj. [singularis].
    I.
    Lit., single, separate, alone of its kind, peculiar (ante- and post-class. for the class. singularis; but cf. infra, adv.): homo unicā est naturā ac singulariā, Turp. ap. Non. 491, 2: litterae, i. e. abbreviations (syn. sigla), Gell. 17, 9, 2: catenae, perh. of a single ply, = simplices (or of a pound weight, i. e. light; opp. istas majores, v. 4; cf.:

    centenariae ballistae),

    Plaut. Capt. 1, 2, 3.—
    * II.
    Remarkable, extraordinary, singular:

    homines singulariae velocitatis,

    Gell. 9, 4, 6. —
    * Adv.: singŭlārĭē = singulariter:

    singularie pro singulariter quasi unice, Cicero, ut Maximus notat,

    Charis. p. 195 P.

    Lewis & Short latin dictionary > singularius

  • 20 supernus

    sŭpernus, a, um, adj. [super], that is above, on high, upper; celestial, supernal (mostly post-Aug.;

    not in Cic. or Cæs.): pars oris,

    Plin. 7, 16, 15, § 69:

    vulnera,

    id. 2, 56, 57, § 147: Tusculum, lofty, i. e. standing on high ground, Hor. Epod. 1, 29; cf.:

    ballistae in humiliora ex supernis valentes,

    Amm. 19, 7, 5:

    superna (opp. inferna),

    Lucr. 5, 647:

    jactus ex supernis in infima,

    Gell. 9, 1, 2:

    album mutor in alitem Superna,

    above, Hor. C. 2, 20, 11 Muret. (al. superne):

    aquilones, qui alti supernique sunt,

    Gell. 2, 30, 9:

    partes,

    id. 12, 1, 13:

    numen,

    celestial, Ov. M. 15, 128:

    dei,

    Luc. 6, 430:

    lux,

    of the sun, id. 6, 733:

    leges,

    id. 9, 556: superna litora, the upper, i. e. northern shore, Mel. 2, 4.— Adv.: sŭpernē (with short e, Lucr. 6, 544; 6, 597; Hor. C. 2, 20, 11), from above, above, upwards:

    neve ruant caeli penetralia templa superne,

    Lucr. 1, 1105:

    superne in statione locata,

    id. 6, 192:

    desinat in piscem mulier formosa superne,

    Hor. A. P. 4:

    non peccat superne,

    id. S. 2, 7, 64:

    volvitur amnis,

    Verg. A. 6, 659:

    gladium superne jugulo defigit,

    Liv. 1, 25, 12; cf. id. 1, 51, 9; 7, 10, 9:

    hoc genus superne tendit,

    up, upwards, Plin. 19, 5, 25, § 76.

    Lewis & Short latin dictionary > supernus

См. также в других словарях:

  • Ballistae os — (Anat.), das Sprungbein am menschlichen Fuß …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ballistae — Ballista Bal*lis ta, n.; pl. {Ballist[ae]}. [L. ballista, balista, fr. Gr. ba llein to throw.] An ancient military engine, in the form of a crossbow, used for hurling large missiles. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ballistae — n. type of ancient weapon used to hurl stones, type of catapult …   English contemporary dictionary

  • Ballista — The ballista (Latin, from Greek βαλλίστρα ballistra , from βάλλω ballō , to throw ), plural ballistae, was a weapon developed from earlier Greek crossbows. It relied upon different mechanics using instead of a prod two levers with torsion springs …   Wikipedia

  • Roman siege engines — were, for the most part, adapted from Hellenistic siege technology. Relatively small efforts were made to develop the technology; however, the Romans brought an unrelentingly aggressive style to siege warfare [Goldsworthy 2000: 144] . Caesar… …   Wikipedia

  • History of crossbows — This history of crossbows documents the historical development and use of the crossbow.It is not clear exactly where and when the crossbow originated, but there is undoubted evidence that it was used for military purposes from the second half of… …   Wikipedia

  • military technology — Introduction       range of weapons, equipment, structures, and vehicles used specifically for the purpose of fighting. It includes the knowledge required to construct such technology, to employ it in combat, and to repair and replenish it.… …   Universalium

  • The Lord of the Rings Strategy Battle Game — Players 2+ Setup time < 10 minutes Playing time ≈1 hour per 500 points of miniatures (approx.) Random chance Medium High …   Wikipedia

  • Historia de la estructura del ejército romano — Estatua ecuestre del emperador Marco Aurelio. Museos Capitolinos, Roma. La historia …   Wikipedia Español

  • ТОРМЕНТА —    • Tormenta          (от torquere),        1. орудия пытки: Eculeus, fidiculae застеночный хомут и laminae накаленные жестяные листы. Во время Республики пыткам подвергали только рабов в качестве свидетелей в суде, т. к. полагали, что… …   Реальный словарь классических древностей

  • naval ship — Introduction       the chief instrument by which a nation extends its military power onto the seas. Warships protect the movement over water of military forces to coastal areas where they may be landed and used against enemy forces; warships… …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»